داستان

من از آن دختر  بچه هایی که پایشان به پارک نرسیده اولین بچه ای رو که میدیدن به سمتش می رفتن و میگفتن میای ما هم دوست شیم و بعد بدون این که منتظر جواب شن  میگفتن اسم من فلانی  است اسم تو چیه!(گاهی هم اول اسمشان را میگفتن و بعد درخواست دوستی میدادن )نبودم و انقدر تنها در پارک بازی میکردم تا یکی پیدا شود و ازم بخواهد با هم دوست شویم تازه اگر بخواهم راستگو باشم باید بگویم که گاهی هم که از طرف خوشم نمی آمد و یا مثلن ناراحت بودم که چرا توی این چند دقیقه کسی به سراغم نیامده لج میکردم و میگفتم نه ما داریم میریم اون میرفت سراغ یک دوست دیگر و من تنها دغدغه ام این میشد که از به بعد منو دوباره نبینه و نگه تو که هنوز اینجایی چرا نرفتی دروغگو !!!!خب آن زمان محض تنوع چیز خوبی بود باعث میشود هم سرسره بازی کنم و هم قایم موشک اما بعد این قضیه عادت شد نه در مهد کودک برای پیداکردن دوست تلاش کردم و نه در پیش دبستانی و  مدرسه. همیشه یکی بالاخره پیدا میشد (نه اینکه من دختر خوبی بوده باشم و هواخواهانم فراوان نه  اما خب انسان است و هراس از تنهایی)اگر هم نمیشد یک نفر بغل دستی ام میشد که بعد از چندین ماه معاشرت کوتاه و خدا خدا کردن و  تمایل من برای دوست شدن و به زبان نیاوردن این جمله که میای با هم زنگ تفریح بریم(معادل همون میای با هم دوست شیم  پارک منتها این بار در مدرسه) رابطه مان به دوستی تبدیل میشد و من میشدم بهترین بغل دستی دنیا  همیشه   (از نظر دوستان)و حالا مرور که میکنم می بینم همه ی دوستانی رابطه هامان بلند بوده و همراه با کلی خاطره و خوشی همیشه بغل دستی هایم بودند و هر کس که از زندگی ام حذف شده نا بغل دستی  و به این نتیجه میرسیم که دوستان برای دخترکانی چون من دو دسته اند 1.بغل دستی هایی که برای دوستی باهاشان تلاش و همچنین لحظه شماری میکنیم 2.دوستان نابغل دستی که برای بدست آوردن شان تلاش نمیکنیم و بلکه باد آورده هستند و دوستی هاشان قابل کات می باشد

*به بهانه ی دلتنگی برای الهه بغل دستی دوم راهنمایی که هیچ شباهتی بهم نداشتیم اما همدیگه رو خیلی دوس میداشتیم بله چنین دختر خاطره بازی هستم من !

*برای دختر هایی مثل من که هیچ وقت جمله میای باهم دوست شیم رو بکار نبردند سخت است درخواست تبادل لینک کردن 

 اندکی یاری کنید لطفا . 

*شاید اسمش غرور باشد اما تشخیص من کم رویی است